Κι εσύ κινείσαι μαζί του...

Μία ανάμνηση,υπέροχη θύμηση.

Βρέθηκα σε μια χώρα μακρινή.

Εκεί που ο χρόνος σταματά.

Δεν έχει σημασία αν είναι Τετάρτη ή Παρασκευή.

Δεν έχει σημασία αν είναι 16:00 ή 17:00.

Δεν έχει σημασία αν είσαι 12 ή 17.Σημασία έχει ότι είσαι εκεί.

Κι ανακαλύπτεις.

Μοιράζεσαι.

Παίζεις.

Τραγουδάς.

Φωνάζεις.

Κλαις.

Και γελάς.

Συνάντησα ταξιδευτές.

Δημοσιογράφους.

Πειρατές.

Ιππότες.

Έζησα σε ένα αυτοσχέδιο κάστρο.

Το βασίλειό μας.

Μακριά από όλους και από όλα.

Δεν υπήρχε χρόνος κι όλα έλεγες δε θα τελειώσουν ποτέ.

Τα αστέρια.

Πάντα εκεί.

Χρειάζεται μόνο να τα βλέπεις.

Αναμνήσεις.

Αυτές παραμένουν στην ψυχή.

Σαν καταφύγιο.

+

Είμαστε παιδιά της τέφρας..όμως,άμα αγαπήσουμε,γινόμαστε αγνοί,σαν πρώτη μέρα της δημιουργίας..

I love this photo:

Le baiser,Paris,circa 1935-1937

Rien

Narcotics

(Αυτή είναι η αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία Fear and Loathing in Las Vegas.)

Σήμερα γνώρισα 2 ανθρώπους που προσπαθούν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά.

Το σκέφτομαι συνέχεια ομολογώ.

Είχαμε μια εκδήλωση πριν από λίγο καιρό,στην οποία έπρεπε να ζωγραφίσουμε υφάσματα τα οποία θα ενώναμε...Εκεί εμφανίστηκε ένας κύριος,νεαρός,συνηθισμένος γενικά.

Εγώ κι η Vipera μιλούσαμε για ταινίες με ναρκωτικά και άκουσε κι αυτός.

Την προηγούμενη νύχτα είχα δει το Fear and Loathing in Las Vegas και ήμουν προφανώς επηρεασμένη..

Α!Λέει ο κύριος,αυτή είναι πολύ παλιά ταινία...Καλό θα ήταν να μη βλέπετε ταινίες με ναρκωτικά.

Του λέμε η ζημιά έχει γίνει ήδη.Έχουμε δει το Κουρδιστό πορτοκάλι,το Trainspotting,το Requiem for a dream...Μας λέει διατριβή στα ναρκωτικά κάνετε;Και γελούσαμε.

Σήμερα λοιπόν σε μια έκθεση φωτογραφίας με αναγνώρισε και με ρώτησε αν θα θέλαμε να βοηθήσουμε σε μια εκδήλωση που πρόκειται να κάνει το Κ.Ε.Θ.Ε.Α την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών.Μου λέει θυμάσαι για εκείνες τις ταινίες που λέγαμε?Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.Εγώ κι ο φίλος μου από δω είμαστε πρώην χρήστες που κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να απεξαρτηθούμε.Ανατρίχιασα στη στιγμή αλλά προσπάθησα να είμαι ψύχραιμη.Έπειτα συζητήσαμε λίγο για την εκδήλωση,στην οποία θα συμμετέχει ένα γνωστό συγκρότημα και κάμποσα παιδιά με ποδήλατα και skate.

Δεν ξέρω τι θα γίνει με την εκδήλωση.

Ξέρω όμως αυτό:

Το γεγονός αυτό μου άλλαξε τη ζωή.

Είναι αλλιώς να το δεις σε μια ταινία,αλλιώς να διαβάσεις σε βιβλίο κι αλλιώς να γνωρίσεις ανθρώπους οι οποίοι υπέφεραν απ'αυτό.

Έμαθα για τα ναρκωτικά όταν ήμουν 11.

Υπήρχε ένα βιβλίο στο σχολείο το οποίο μπορεί να μην το διδασκόμασταν,εγώ όμως το είχα πάρει από το σχολείο για να το ξεφυλλίσω.Έλεγε για πεταλούδες,για λουλούδια,για λιβάδια,για αγρούς,ποταμάκια...Όλα έμοιαζαν τόσο ωραία,κι ειδικά στα μάτια ενός παιδιού.Μετά η ιστορία έλεγε ότι το παιδί σφάδαζε από τον πόνο ήταν σε ένα άσπρο δωμάτιο ολομόναχος,μακριά απ'όλους,δεν είχε κανέναν κι ήταν δυστυχισμένος...Ήταν ένας τρόπος να δείξουν στα παιδάκια δημοτικού ότι τα ναρκωτικά βλάπτουν.

Στο ΚΔΑΠ (Kέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών) έμαθα να μην αποδέχομαι ό,τι μου προσφέρουν και γύρω στα 12 μου είδα άνθρωπο που είχε πάρει ναρκωτικά.Δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του,το σώμα του.Δεν μπορούσε να μιλήσει και είχε χάσει την αίσθηση του προσανατολισμού.

Πέρυσι είδα το κουρδιστό πορτοκάλι,το Trainspotting και το Requiem for a dream.Όλα την ίδια περίοδο σχετικά,το καλοκαίρι.Είδα το 24 hour party people πρόσφατα,το οποίο λάτρεψα,γιατί είναι τόσο wow απλώς.Ιστορίες συγκροτημάτων που θαυμάζω,γέλιο και καλή μουσική.Α!Kαι λίγα ναρκωτικά.

Δεν ήμουν όμως ακόμα απολύτως πεπεισμένη(τι κακό μπορεί να κάνει το να βλέπεις μερικά λουλουδάκια που και που;) μέχρι που είδα το Fear and Loathing in Las Vegas.

Εξαιρετική ταινία με αξιόλογες ερμηνείες και <<κουφή>> θα έλεγα πλοκή που όμως επίσης ευχαριστήθηκα.

Δεν μπορείς να ξέρεις τι και πώς οδήγησε τους χρήστες εκεί και γιατί οι άνθρωποι αποφασίζουν εξαρχής να κάνουν χρήση ενώ είναι ήδη γνωστό το πόσο βλαβερά είναι.Είναι όμως στο χέρι σου να μην ξεκινήσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από το ποτό.Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από το κάπνισμα,άλλοι από τις γυναίκες,άλλοι χαρακώνονται.

Εμείς ας είμαστε εξαρτημένοι από τη ΖΩΗ.

P.S:

Νομίζω όμως ότι από αυτή τη συνάντηση κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά απ'όσο νόμιζα...Γιατί εντάξει μπορεί να είμαι ονειροπόλα και ρομαντική αλλά δε ζω σε ένα ροζ συννεφάκι..Είμαι ώριμη και ρεαλίστρια ειδικά τώρα που είδα ότι τέτοια άτομα υπάρχουν γύρω μας κι όχι μόνο στις ταινίες,στα βιβλία,στην Αθήνα..!

Έχουμε τη ζωή μας!Αυτό το θείο δώρο!Γιατί να το χαραμίσουμε?Ας τη ζήσουμε όπως τη θέλουμε εμείς!

Να τη ζήσουμε και να μην αφήσουμε να μας ζήσει αυτή!

Ήθελα μόνο να περάσω ένα θετικό μήνυμα..!

Σας χαιρετώ.

Poetic breaths:Ποιητικές ανάσες

Μια εξαιρετική ιδέα του lunatic που με παρότρυνε να προπαγανδίσω κι εγώ ποιητικές ανάσες στην πόλη μου.

Η ιδέα είναι να βρεις ένα ποίημα που σου αρέσει,να το αποτυπώσεις και να το κολλήσεις κάπου στην πόλη σου. Αυτή είναι η δική μου ποιητική ανάσα,από τον αγαπημένο Ελύτη.

Είναι έτοιμο περίπου από τα Χριστούγεννα αλλά....

Άρχισε κι εσύ!