Άνναμπελ Λη.

Άνναμπελ Λη.

Πολλά-πολλά χρόνια πριν,
Σε ένα βασίλειο πλάι στη θάλασα,
Ένα κορίτσι ζούσε που ίσως ξέρετε
Με το όνομα Άνναμπελ Λη
Και το κορίτσι αυτό ζούσε με μόνη σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμουν παιδί και ήταν παιδί,
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στη θάλασσα:
Αγαπιόμασταν όμως με αγάπη πέραν της αγάπης-
Εγώ και η Άνναμπελ Λη μου
Με μια αγάπη που τα γοργόφτερα σεραφείμ του ουρανού
Ζήλευαν,εκείνη και εμένα.

Και αυτός είναι ο λόγος που,καιρό πριν,
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στη θάλασσα,
Φύσηξε αγέρι μέσα από σύννεφο,παγώνοντας
Την όμορφή μου Άνναμπελ Λη
Και έτσι ήρθαν οι συγγενείς της οι ευγενείς
Και μακριά την πήραν από μένα,
Να την σφαλίσουν μέσα σ'ένα τάφο
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στη θάλασσα.

Οι άγγελοι,στον ουρανό δεν είχαν τη μισή μας ευτυχία,
Φθονούσανε εκείνη και εμένα-
Ναι!-αυτός ήταν ο λόγος (όπως όλοι το ξέρουν,
Σε τούτο το βασίλειο πλάι στη θάλασσα)
Που το αγέρι ξεχύθηκε απ'το σύννεφο τη νύχτα,
Πάγωσε και σκότωσε την Άνναμπελ Λη μου.

Όμως η αγάπη μας ήταν πολύ πιο δυνατή απ'την αγάπη
Εκείνων που ήταν πιο μεγάλοι από μας-
Εκείνων που ήταν πιο σοφοί από μας-
Και ούτε στον ουρανό ψηλά οι άγγελοι,
Ούτε κάτω απ'τη θάλασσα οι δαίμονες,
Θα μπορέσουν ποτέ να χωρίσουν την ψυχή μου απ'την ψυχή
Της όμορφης Άνναμπελ Λη,

Γιατί ποτέ δεν λάμπει το φεγγάρι,χωρίς να μου φέρει όνειρα
Με την όμορφη Άνναμπελ Λη
Και τα αστέρια ποτέ δεν ξεπροβάλλουν,χωρίς να νιώθω τα λαμπερά
Μάτια της όμορφης Άνναμπελ Λη
Και έτσι,κάθε νύχτα,ξαπλώνω στο πλευρό
Της λατρευτής μου-λατρευτή μου-της ζωής μου και γυναίκας μου,
Στον τάφο εκεί πλάι στη θάλασσα,
Στο μνήμα της πλάι στη θορυβώδη θάλασσα.

Έντγκαρ Άλλαν Πόε,ποιήματα,εκδόσεις Ηριδανός.