Πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά και το ομολογώ ότι είμαι απαράδεκτη...Η αλήθεια είναι ότι δεν το ξέχασα,ίσα-ίσα...Απλά αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να κάνω κάποιου είδους εισαγωγή για τη Λαμπρή που μας πέρασε...Χρόνια πολλά παρεπιπτόντως!
Έχω πολλές ιδέες και θέλω να τις υλοποιήσω σιγά σιγά...Πέρασα πολύ όμορφα φέτος τη Λαμπρή!Έκανα ένα υπέροχο ταξίδι στην Ιταλία...Η οποία είναι φανταστική,υπέροχη,απερίγραπτη...Τι να λέμε τώρα...Λοιπόν σίγουρα με τον καιρό θα κάνω ένα post γι' αυτό το ταξίδι, το οποίο σκέφτομαι να το χωρίσω και σε ενότητες ώστε να είναι πιο ενδιαφέρον και πιο εύκολο να διαβαστεί...Κάποια στιγμή λοιπόν θα το δείτε και αυτό...Κάποια στιγμή..Για παράδειγμα μόλις τελειώσουν αυτά τα τεστ...Ακόμα δεν αρχίσαμε,τεστ...Τέλος πάντων.
Για να μπω στο θέμα λοιπόν,χθες μου συνέβη κάτι παράξενο. Κάτι που είχε καιρό να μου συμβεί,τουλάχιστον δεν το είχα επιδιώξει τον τελευταίο καιρό.
Και το έπαθα το πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο με το σχολικό.
Ήμουν μόνη μου. Τελείως.
Δεν εννοώ πραγματικά αλλά οι άνθρωποι γύρω μου είχαν χτίσει ένα τοίχο ανάμεσά μας.
Η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου ούτε ένα γεια δε μου είπε, ούτε ένα καλημέρα που λέει ο λόγος βρε παιδί μου. Το μόνο που με ρώτησε νομίζω ήταν σε ποια συχνότητα παίζει ένας σταθμός.
Κανένας δε μου μίλησε σε όλη τη διαδρομή.
Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές επιδιώκω να μείνω μόνη μου ανάμεσα σε κόσμο για να παρατηρώ τι γίνεται γύρω μου. Δεν ξέρω πώς δεν με έχουν καταλάβει ακόμα μιας και το κάνω πολύ συχνά.
Α ναι σωστά είναι συγκεντρωμένοι στις δουλειές τους,στις συζητήσεις τους,στις σκέψεις τους που ξεχνάνε να κοιτάξουν λίγο γύρω τους. Η άνοιξη έχει φτάσει εδώ και καιρό και δεν κοιτάνε καθόλου έξω από το παράθυρο.
Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει...Άσπρα ανθάκια στα κλαδάκια τους ή ροζ μερικές φορές. Το έχει παρατηρήσει κανένας?Έχει παρατηρήσει κανένας ένα δέντρο που είναι στην πίσω την αυλή..-Για τα μικρά..-που γεμίζει με πουλάκια κάθε λογής?
Κοίτα εκεί, μια παράξενη κοπέλα σε παρατηρεί...
Νομίζω μια φορά με έχουν πιάσει να παρατηρώ τον κόσμο. Ναι τον θυμάμαι. Ήταν ένας τύπος σε ένα εμπορικό. Μεγάλος αρκετά, φοιτητής πρέπει να ήταν. Εγώ μικρή...Γι' αυτόν τουλάχιστον...Α' γυμνασίου τότε. Μου μίλησε. Πρώτα με τα μάτια και μετά κανονικά. Δεν ήταν κανένας κούκλος ή κάτι τέτοιο,ούτε καν κρατήσαμε επαφή...Αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω πώς θυμάμαι τόσο καθαρά εκείνο το περιστατικό.
Άσχετα πράγματα λέγαμε,όχι τίποτα σημαντικό αλλά το θυμάμαι πολύ καθαρά. Και το έγραψα στο ημερολόγιο μου το οποίο έτυχε να ξεφυλλίσω πρόσφατα...
Και κάτι πρέπει να ήταν πολύ σημαντικό για να το γράψω στο ημερολόγιό μου...
Αυτό που θέλω να πω,είναι: κοίταξε γύρω σου...
Ένα κορίτσι ή ένα αγόρι ή ένα οτιδήποτε μπορεί να σε παρατηρεί και να μην το ξέρεις.
Κοίταξε....
Με τα μάτια της ψυχής σου...
4 σχόλια:
Πολύ ωραία! Με τα μάτια της ψυχής! Αυτή η κοπέλα, πολύ απαράδεκτο, έτσι; Καλά, δεν το λες και άνοιξη βέβαια, με τέτοιο καιρό που κάνει!
Η Ιταλία δεν θα μπορούσε να μην είναι τέλεια, οπότε περιμένουμε με ανυπομονησία τις επόμενες αναρτήσεις, να μας μεταφέρεις έστω και νοερά σε εκείνο το φανταστικό κόσμο! Wonderland, el pais de los maravillas!
Πολύ σωστά Vipera καλά λες...!
Απαράδεκτη απαράδεκτη!
Και οι αναρτήσεις έρχονται...Σιγά σιγά...:P
Κι εγώ απαράδεκτη είμαι! Που έχεις αναρτήσει κάτι τόσο υπέροχο τόσο καιρό κι εγώ μόλις το δα... Την μοναξιά άλλη φορά την επιλέγεις κι άλλες φορές σου φορτώνεται με το έτσι θέλω. Αλλά και πάλι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να της πουμε να ξεκουμπιστεί με έναν απλό τρόπο: μιλώντας σε ανθρώπους. Και τον φοιτητή που ανέφερες, παρόλο που δεν τον ξέρω, τον θαυμάζω για την πράξη του!
Ναι πιστεύω πως έχεις δίκιο αλλά ίσως μερικές φορές και οι άλλοι να μην έχουν όρεξη να μιλήσουν...!
Συμφωνώ μαζί σου σχετικά με το φοιτητή!Είναι αξιοθάυμαστος για την πράξη του...!
Δημοσίευση σχολίου