Λιακάδα

Οι πρώτες ακτίνες της μέρας άγγιξαν το πρόσωπο της. Πρόσωπο κουρασμένο αν και νεαρό. Τα κοκτεϊλ δεν της έκαναν καλό...

Πέταξε κάτω το πάπλωμα και μουρμούρισε μερικές βρισιές.
Πήγε προς το μπάνιο. Σιωπηλά και συστηματικά έπλυνε τα δόντια της. Γύρισε στο γκρίζο δωμάτιό της. Μισούσε το δωμάτιό της, μισούσε να ζει μισούσε να σκέφτεται και να υπάρχει.Μισούσε τη σκέψη ότι άνηκε στον εαυτό της και μόνο. Η Βάλερι δεν ανήκε πουθενά και ταυτόχρονα ανήκε σε όλους. Πήγαινε σε όλα τα πάρτυ, σε όλες τις εκδηλώσεις. Βρισκόταν παντού και πάντα ήταν με όλους και με τα πάντα.

Ήταν μόνη. Μόνη σε ένα ολόκληρο Σύμπαν που την προσκαλούσε να κινηθεί μαζί του. Εκείνη έστεκε ακίνητη.

Ανήκε σε όλους, δεν ανήκε πουθενά. Βάφτηκε προσεχτικά μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη χωρίς να δώσει και πολύ έμφαση στα ρούχα. Άλλωστε πως θα μπορούσε να ντυθεί χάλια? Το άνετο είναι cool. Προσελκύει. Δεν είχε περάσει απ'το μυαλό κανενός ότι περνούσε μια ώρα για να διαλέξει τα ρούχα της από το βράδυ...
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ αυτή είναι η λέξη που θα την περιέγραφε ακριβώς. Έριξε τα βιβλία στην τσάντα και πήρε το δρόμο για το σχολείο.


------------------------------------------

Στην Οδό Παραδείσου ο ήλιος είχε ήδη ξεπροβάλλει. Το καλύτερο σπίτι βρίσκεται στον ουρανό. Τα σύννεφα ήταν ήσυχα...

Η Λέτι σηκώθηκε από το κρεβάτι της ή αλλιώς τον πουπουλένιο πύργο της όπως προτιμούσε να το λέει. Καλημέρισε τους πάντες με το καλύτερο χαμόγελο που είχε. Πάντα είναι φρέσκια το πρωί σκέφτηκαν οι γονείς της. Μάλλον όλη την μέρα ήταν... Η Λέτι είχε ένα από τα πιο φρέσκα και όμορφα πρόσωπα στην Οδό Παραδείσου. Όλοι το λέγανε. βούρτσισε τα δόντια της και ντύθηκε γρήγορα με ο,τι της έκανε κέφι. Όχι μαύρο. Το μαύρο απαγορεύεται αυστηρά στην Οδό Παραδείσου.

Έβαλε την τσάντα της στον ώμο και ξεκίνησε. Τα σγουρά μαλλιά της ανέμιζαν όσο περπατούσε. Τα σγουρά μαλλιά ήταν κάτι που συμβόλιζε ανεμελιά. Παιδικότητα και ξενοιασιά. Της άρεσαν τα μαλλιά της. Λάτρευε να μυρίζει τον αέρα που περνούσε ανάμεσα τους ειδικά όταν ήταν φρεσκολουσμένα.

Χαιρέτησε τον ήλιο με μια βαθιά υπόκλιση και αυτός της ανταπόδωσε τον χαιρετισμό με ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Είχε πολλή δουλειά. Κάθε μέρα σχεδόν είχε πολλή δουλειά. Η Οδός Παραδείσου δεν είχε σχεδόν ποτέ συννεφιά. Η άμαξα του ήλιου με τα χρυσά γκέμια πέρασε δίπλα από ένα ανέμελο σύννεφο. Η μέρα της είχε μόλις αρχίσει...