Η χαρά.

Η χαρά

Είναι ώραι, στιγμή Παραδείσου,
ότε φάσματα παύουν θολά
και τα πάντα θέαται καλά
η ψυχή σου.

Φεύγει τότε ο νους και η κρίσις
η καρδιά γλυκύθυμος ζει
και μ'αυτήν εορτάζει μαζί
όλ'η Φύσις.

Πλημμύρις αισθημάτων ωραίων
αναπάλλει το στήθος γλυκύ
και καλείσαι και είσαι εκεί,
Ανακρέων.

Η νεότης λαμπρά σε ποτίζει
θείον νέκταρ αφάτου χαράς
και των πόθων ευώδης βορράς
παιανίζει.

Η ψυχή αναλύετ'εις μύρον,
και θανάτους, θεούς λησμονείς
και μεθύσκεις εντός ηδονής
ως ονείρων.

Σταμάτα η ζωή παραφόρως
ευθυμούσα φαιδρά, ως ευρών
σταματά προσχαρής,θησαυρόν
οδοιπόρος.

Πλην, πριν έτει καλώς ευννοήσω
ότι έχαιρον, φεύγ'η χαρά!
Φευ! καθώς αστραπή τις περά...
Πώς θα ζήσω;

Η χαρά μας εδώ η βραχεία
αντανάκλασις είναι αυτής,
ην συ άνω,Θεέ μου, κρατείς;
Φαντασια...

Την χαράν-θεωρώ ειρωνείαν΄
μετά μέλιτος γεύσιν πολλήν
τα λοιπά ανευρίσκεις χολήν
και ανίαν.

Σπυρίδων Βασιλειάδης
Λ. Πολίτη, Ποιητική Ανθολογία, τόμ.4, Δωδώνη