Γαμώ τα usb!

Είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένη αυτή τη στιγμή.
Ναι και θέλω να πρήξω εσένα απλέ αναγνώστη του ιστολογίου.
Δεν κατάλαβα δηλαδή όπως ανέχεσαι να σ'εκνευρίζουν όλα τα πρόσωπα στην τηλεόραση ίσως και στη ζωή σου...
(Εχμ απαγορεύονται οι emo σε αυτό το blog έτσι πληροφοριακά άλλαξε δρόμο,καρτέλα,blog,παράθυρο,υπολογιστή οτιδήποτε χωρίς πλάκα τώρα μη στείλω ιό και σου διαγράψω όλες τις φωτογραφίες που σκοπεύεις να ανεβάσεις στο facebook).

Όσο λοιπόν εγώ γράφω αυτό το άρθρο προσπαθώ να περάσω τις φωτογραφίες απ'το Πήλιο κάτι που δε θέλει με τίποτα το usb και ο υπολογιστής. Και τα δυο δεν αποκρίνονται.
Ποιός μαλάκας έφτιαξε τα λογισμικά να λένε δεν αποκρίνεται γαμώτο? Με εκνευρίζει φοβερά. Ακόμα το πιστεύετε? Ακόμα να <<αποκριθεί>>. Ε αϊ στο διάολο λοιπόν κωλο-usb! FUCK!!!

Full memory stick.

Μετά λοιπόν από τόοοση ώρα <<αποκρίθηκε>>, τακτοποίησα όσο γινόταν τις φωτογραφίες και χάζεψα λιγάκι και στο internet αλλά τα κατάφερα!!
Αφού δεν κατέληξε λοιπόν η προσπάθειά μου σε φούσκα...


Ας ανέβουμε πάνω σε μια σβούρα...
Ή ίσως σε ένα carussel...


ή σε ένα φορτηγάκι...

Κι ας αρχίσουμε το ταξίδι μας...
Γύρω μας, πετάνε πολύχρωμα πουλιά...

Πολύχρωμα δέντρα μας κοιτούν...

κοιτάμε γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με καθαρό αέρα τα πανέμορφα τοπία...


Kαι μαγικά πλάσματα μας ακολουθούν...
νεράιδες...


και οι αοιδοί τραγουδάνε θεϊκα τραγούδια...


ανάβουμε ένα κεράκι...
και συνεχίζουμε...γύρω μας μικρά,παλιά καφενέ...

στα περβάζια των σπιτιών είναι γλάστρες με λουλούδια...



εικονογραφίες....







ζωγραφιές του Θεόφιλου...

Aυτό είναι το Πήλιο μέσα απ'τα μάτια μου.
Τι περιμένατε δηλαδή?Ξερές φωτογραφίες?Μα βρίσκεστε στην Οδό Παραδείσου!

Φρέσκια φρέσκια...

Αχ πέρασε τόσος πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά και μου έλειψε πολύ το blog μου...

Σας καλησπερίζω και πάλι λοιπόν από την Οδό Παραδείσου.

Ήταν μια πολύ γεμάτη εβδομάδα αυτή αλλά και η προηγούμενη. Απόκριες,συναυλίες,ταξίδια...
Απ'όλα λοιπόν. Σίγουρα θα ανεβάσω διάφορες εικόνες πολύ σύντομα από Πήλιο μεριά αφού πέρασα πολύ πολύ ωραία από το Σάββατο μέχρι και την Τρίτη...

Ανανεώθηκα καθώς άρχισα και ένα μουσικό όργανο.Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα να μάθω να παίζω βιολί...Επιτέλους λοιπόν άρχισα μαθήματα!!

Πήγα σε μια υπέροχη συναυλία ενός πολύ καλού μου φίλου και έκανα νέες γνωριμίες,βγήκα λίγο από τη γήινη σφαίρα και ξαναεπισκέφτηκα και την Όδό Παραδείσου μου πάλι που είχα καιρό να επισκεφτώ...

Ντύθηκα super fotonio και χόρεψα αρκετά για τα δικά μου δεδομένα,έπαιξα μαξιλαροπόλεμο μέχρι τις πρωινές ώρες και γέμισα εικόνες...Μουσείο Θεόφιλου,οικισμός Δημινίου, βουνά και όμορφα κοσμήματα να περιμένετε την επόμενη φορά λοιπόν.

Je vous embrasse fort.

Λιακάδα

Οι πρώτες ακτίνες της μέρας άγγιξαν το πρόσωπο της. Πρόσωπο κουρασμένο αν και νεαρό. Τα κοκτεϊλ δεν της έκαναν καλό...

Πέταξε κάτω το πάπλωμα και μουρμούρισε μερικές βρισιές.
Πήγε προς το μπάνιο. Σιωπηλά και συστηματικά έπλυνε τα δόντια της. Γύρισε στο γκρίζο δωμάτιό της. Μισούσε το δωμάτιό της, μισούσε να ζει μισούσε να σκέφτεται και να υπάρχει.Μισούσε τη σκέψη ότι άνηκε στον εαυτό της και μόνο. Η Βάλερι δεν ανήκε πουθενά και ταυτόχρονα ανήκε σε όλους. Πήγαινε σε όλα τα πάρτυ, σε όλες τις εκδηλώσεις. Βρισκόταν παντού και πάντα ήταν με όλους και με τα πάντα.

Ήταν μόνη. Μόνη σε ένα ολόκληρο Σύμπαν που την προσκαλούσε να κινηθεί μαζί του. Εκείνη έστεκε ακίνητη.

Ανήκε σε όλους, δεν ανήκε πουθενά. Βάφτηκε προσεχτικά μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη χωρίς να δώσει και πολύ έμφαση στα ρούχα. Άλλωστε πως θα μπορούσε να ντυθεί χάλια? Το άνετο είναι cool. Προσελκύει. Δεν είχε περάσει απ'το μυαλό κανενός ότι περνούσε μια ώρα για να διαλέξει τα ρούχα της από το βράδυ...
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ αυτή είναι η λέξη που θα την περιέγραφε ακριβώς. Έριξε τα βιβλία στην τσάντα και πήρε το δρόμο για το σχολείο.


------------------------------------------

Στην Οδό Παραδείσου ο ήλιος είχε ήδη ξεπροβάλλει. Το καλύτερο σπίτι βρίσκεται στον ουρανό. Τα σύννεφα ήταν ήσυχα...

Η Λέτι σηκώθηκε από το κρεβάτι της ή αλλιώς τον πουπουλένιο πύργο της όπως προτιμούσε να το λέει. Καλημέρισε τους πάντες με το καλύτερο χαμόγελο που είχε. Πάντα είναι φρέσκια το πρωί σκέφτηκαν οι γονείς της. Μάλλον όλη την μέρα ήταν... Η Λέτι είχε ένα από τα πιο φρέσκα και όμορφα πρόσωπα στην Οδό Παραδείσου. Όλοι το λέγανε. βούρτσισε τα δόντια της και ντύθηκε γρήγορα με ο,τι της έκανε κέφι. Όχι μαύρο. Το μαύρο απαγορεύεται αυστηρά στην Οδό Παραδείσου.

Έβαλε την τσάντα της στον ώμο και ξεκίνησε. Τα σγουρά μαλλιά της ανέμιζαν όσο περπατούσε. Τα σγουρά μαλλιά ήταν κάτι που συμβόλιζε ανεμελιά. Παιδικότητα και ξενοιασιά. Της άρεσαν τα μαλλιά της. Λάτρευε να μυρίζει τον αέρα που περνούσε ανάμεσα τους ειδικά όταν ήταν φρεσκολουσμένα.

Χαιρέτησε τον ήλιο με μια βαθιά υπόκλιση και αυτός της ανταπόδωσε τον χαιρετισμό με ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Είχε πολλή δουλειά. Κάθε μέρα σχεδόν είχε πολλή δουλειά. Η Οδός Παραδείσου δεν είχε σχεδόν ποτέ συννεφιά. Η άμαξα του ήλιου με τα χρυσά γκέμια πέρασε δίπλα από ένα ανέμελο σύννεφο. Η μέρα της είχε μόλις αρχίσει...