Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Λιακάδα

Οι πρώτες ακτίνες της μέρας άγγιξαν το πρόσωπο της. Πρόσωπο κουρασμένο αν και νεαρό. Τα κοκτεϊλ δεν της έκαναν καλό...

Πέταξε κάτω το πάπλωμα και μουρμούρισε μερικές βρισιές.
Πήγε προς το μπάνιο. Σιωπηλά και συστηματικά έπλυνε τα δόντια της. Γύρισε στο γκρίζο δωμάτιό της. Μισούσε το δωμάτιό της, μισούσε να ζει μισούσε να σκέφτεται και να υπάρχει.Μισούσε τη σκέψη ότι άνηκε στον εαυτό της και μόνο. Η Βάλερι δεν ανήκε πουθενά και ταυτόχρονα ανήκε σε όλους. Πήγαινε σε όλα τα πάρτυ, σε όλες τις εκδηλώσεις. Βρισκόταν παντού και πάντα ήταν με όλους και με τα πάντα.

Ήταν μόνη. Μόνη σε ένα ολόκληρο Σύμπαν που την προσκαλούσε να κινηθεί μαζί του. Εκείνη έστεκε ακίνητη.

Ανήκε σε όλους, δεν ανήκε πουθενά. Βάφτηκε προσεχτικά μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη χωρίς να δώσει και πολύ έμφαση στα ρούχα. Άλλωστε πως θα μπορούσε να ντυθεί χάλια? Το άνετο είναι cool. Προσελκύει. Δεν είχε περάσει απ'το μυαλό κανενός ότι περνούσε μια ώρα για να διαλέξει τα ρούχα της από το βράδυ...
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ αυτή είναι η λέξη που θα την περιέγραφε ακριβώς. Έριξε τα βιβλία στην τσάντα και πήρε το δρόμο για το σχολείο.


------------------------------------------

Στην Οδό Παραδείσου ο ήλιος είχε ήδη ξεπροβάλλει. Το καλύτερο σπίτι βρίσκεται στον ουρανό. Τα σύννεφα ήταν ήσυχα...

Η Λέτι σηκώθηκε από το κρεβάτι της ή αλλιώς τον πουπουλένιο πύργο της όπως προτιμούσε να το λέει. Καλημέρισε τους πάντες με το καλύτερο χαμόγελο που είχε. Πάντα είναι φρέσκια το πρωί σκέφτηκαν οι γονείς της. Μάλλον όλη την μέρα ήταν... Η Λέτι είχε ένα από τα πιο φρέσκα και όμορφα πρόσωπα στην Οδό Παραδείσου. Όλοι το λέγανε. βούρτσισε τα δόντια της και ντύθηκε γρήγορα με ο,τι της έκανε κέφι. Όχι μαύρο. Το μαύρο απαγορεύεται αυστηρά στην Οδό Παραδείσου.

Έβαλε την τσάντα της στον ώμο και ξεκίνησε. Τα σγουρά μαλλιά της ανέμιζαν όσο περπατούσε. Τα σγουρά μαλλιά ήταν κάτι που συμβόλιζε ανεμελιά. Παιδικότητα και ξενοιασιά. Της άρεσαν τα μαλλιά της. Λάτρευε να μυρίζει τον αέρα που περνούσε ανάμεσα τους ειδικά όταν ήταν φρεσκολουσμένα.

Χαιρέτησε τον ήλιο με μια βαθιά υπόκλιση και αυτός της ανταπόδωσε τον χαιρετισμό με ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Είχε πολλή δουλειά. Κάθε μέρα σχεδόν είχε πολλή δουλειά. Η Οδός Παραδείσου δεν είχε σχεδόν ποτέ συννεφιά. Η άμαξα του ήλιου με τα χρυσά γκέμια πέρασε δίπλα από ένα ανέμελο σύννεφο. Η μέρα της είχε μόλις αρχίσει...

2 σχόλια:

Vipera Lebetina είπε...

Fotonio πολύ ωραία ανάρτηση, πραγματικά! Μου θύμισε λίγο το βιβλίο "Ο νικητής είναι μόνος". Παρόλο που το συγκεκριμένο βιβλίο δε μου πολυάρεσε νομίζω πως έτσι όπως το παρουσιάζεις εσύ είναι μια πολύ υπεύθυνη δουλειά και αξίζει. Όλοι μας λίγο-πολύ είμαστε μόνοι μας εσωτερικά.

pipi είπε...

pisteuw pws den eimaste monoi mas gt panta uparxoun atoma pou noiazontai gia mas kai mas agapane...apla wres wres theloume na niwthoume etsi....einai proswpikh apopsh kai den to lew gia na thiksw kanenan apla isws kataferw na sas metadwsw ligo pneuma aisiodoksias...akoma pisteyw oti emeis ta nea paidia prepei na thimizoume stous allous oti h zwh einai telika polu wraia kai den prepei pote na to vazoume katw alla oute na afhnoume sunaisthimata melagxolias na mas kurieuoun kai na mas ephreazoun...
ps parolo auta trelainomai na diavazw kai na ksnadiavazw to parapanw keimeno.... ;)

Δημοσίευση σχολίου